-
1 partitio
I.In gen.: si quā in re discrepavit ab [p. 1309] Antonii divisione nostra partitio, Cic. de Or. 3, 30, 119:II.aequabilis praedae partitio,
id. Off. 2, 11, 40:aerarii,
id. Sest. 24, 54;esp.,
the division of an inheritance, id. Caecin. 5, 15; id. Leg. 2, 20, 50 sqq.:partitionem artium facere,
id. de Or. 1, 6, 22; id. Fin. 1, 13, 45; Quint. 3, 4, 1: nec partitione minuitur, Aug. Civ. Dei, 10, 3 init. —In partic.A.In philos. lang., a logical division into parts or members, a partition:B.definitiones aliae sunt partitionum, aliae divisionum: partitionum, cum res ea, quae proposita est, quasi in membra discerpitur... divisionum autem definitio formas omnes complectitur, quae sub eo genere sunt, quod definitur, etc.,
Cic. Top. 5, 28; cf.: in partitione quasi membra sunt: ut corporis caput, umeri, manus, latera, crura, pedes et cetera: in divisione formae sunt, quas Graeci ideas vocant:nostri, si qui haec forte tractant, species appellant,
id. ib. 6 fin.; so id. ib. 8, 34; Quint. 4, 5, 1 sqq.; 15, 10, 63; 7, 1, 1.—In rhet., a rhetorical division into parts or heads, a partition, the Gr. diairesis; also used as a title of rhetorical treatises:recte habita in causā partitio illustrem et perspicuam totam efficit orationem,
Cic. Inv. 1, 22, 31 sq.; Quint. 1, 2, 13.—So the title of Cicero's treatise De Partitione Oratoriā. -
2 partitio
-
3 partitio
partītio, ōnis, f. (2. partio, partior), die Teilung, I) die Abteilung, Einteilung, 1) im allg.: si qua in re discrepavit ab Antonii divisione nostra partitio, Cic.: Graecos partitionem quandam artium fecisse video, Cic. – Plur. partitiones, Solin. 9, 1. – 2) insbes.: a) als philos. t. t., die logische Abteilung, Einteilung, Gliederung (und zwar des Ganzen in Teile, während divisio die Zerlegung der Gattung in Arten), Sing. u. Plur., s. Cic. top. 28; 30; 34. Quint. 4, 5, 1 sqq.; 5, 10, 63; 7, 1, 1. – b) als rhet. t. t., die rhet. Einteilung, die Verteilung des Stoffes, griech. διαίρεσις, s. Cic. de inv. 1, 31 sq. Quint. 1, 2, 13. So als Titel einer Schrift Ciceros de partitione oratoria. – II) die Teilung unter zwei od. mehrere, die Verteilung, 1) im allg.: part. aerarii, Cic.: aequabilis praedae part., Cic. – 2) insbes., die Teilung, Verteilung der Erbschaft, Cic. Caecin. 15; de legg. 2, 50 u. ICt.; vgl. Iordan Prolegg. ad Cic. or. pro Caecina p. 29.
-
4 partitio
partītio, ōnis, f. (2. partio, partior), die Teilung, I) die Abteilung, Einteilung, 1) im allg.: si qua in re discrepavit ab Antonii divisione nostra partitio, Cic.: Graecos partitionem quandam artium fecisse video, Cic. – Plur. partitiones, Solin. 9, 1. – 2) insbes.: a) als philos. t. t., die logische Abteilung, Einteilung, Gliederung (und zwar des Ganzen in Teile, während divisio die Zerlegung der Gattung in Arten), Sing. u. Plur., s. Cic. top. 28; 30; 34. Quint. 4, 5, 1 sqq.; 5, 10, 63; 7, 1, 1. – b) als rhet. t. t., die rhet. Einteilung, die Verteilung des Stoffes, griech. διαίρεσις, s. Cic. de inv. 1, 31 sq. Quint. 1, 2, 13. So als Titel einer Schrift Ciceros de partitione oratoria. – II) die Teilung unter zwei od. mehrere, die Verteilung, 1) im allg.: part. aerarii, Cic.: aequabilis praedae part., Cic. – 2) insbes., die Teilung, Verteilung der Erbschaft, Cic. Caecin. 15; de legg. 2, 50 u. ICt.; vgl. Iordan Prolegg. ad Cic. or. pro Caecina p. 29.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > partitio
-
5 partitio
partītio, ōnis f. [ partio ]деление, разделение, расчленение, распределение C, Q etc. -
6 partītiō
partītiō ōnis, f [partior], a sharing, parting, partition, division, distribution: tantae pecuniae: rationes auctionis et partitionis, method of dividing an inheritance.—In philosophy and rhetoric, a logical division, partition, distribution of topics.* * *distribution, share; classification, logical distinction; div. into sections -
7 partitio
1) раздел (§ 5 I. 2, 23. cf. Gai. II. 254. Ulp. XXIV. 25). 2) деление (1. 26 C. Th. 11, 1).Латинско-русский словарь к источникам римского права > partitio
-
8 articulosus
articulōsus, a, um [st2]1 [-] noueux, qui a des noeuds. [st2]2 [-] morcelé, qui a trop de parties. - articulosa partitio, Quint.: division qui a trop de parties.* * *articulōsus, a, um [st2]1 [-] noueux, qui a des noeuds. [st2]2 [-] morcelé, qui a trop de parties. - articulosa partitio, Quint.: division qui a trop de parties.* * *Articulosus. pen. prod. Plin. Plein de joinctures et de neuds. -
9 aequabilis
aequābilis, e [ aequo ]1) равный, одинаковый ( opes Pl); однородный, однообразный, ровный ( genus orationis C)partitio ae. C — разделение на равные части2) равномерный (motus, satio C)3) справедливый, беспристрастный ( jus C)4) ровный в обращении ( in suos T) -
10 articulosus
articulōsus, a, um [ articulus ]1) суставчатый, узловатый ( radix PM)2) расчленённый, разделённый, дробный ( partitio Q) -
11 quadripartitio
quadri-partitio, ōnis f. -
12 tripartitio
tri-partītio, ōnis f. [ pars ]разделение на три части (sc. philosophiae Aug) -
13 alligo
al-ligo (ad-ligo), āvī, ātum, āre, anbinden, festbinden, I) eig.: 1) im allg.: a) übh.: alqm ad statuam od. ad palum, jmd. (als Verbrecher) vor der Hinrichtung, Cic.: canem ad ostium, Sen. rhet.: quis generum meum ad gladium alligavit? wer hat meinen Schwiegersohn an das Schwert gebunden? (ein Scherz über das lange Schwert des kleinen Lentulus), Cic.: all. canem (Ggstz. solvere), Phaedr., catulos (junge Hunde), Varr.: sarmenta ad cornua boum, Liv. epit.: pueris in geniculis serperastra, Varr. LL.: medicamentum in pannulo illitum fasciā quam longissimā, Scrib.: alligatus anulus, Quint. – b) als. t.t. des Landbaues, die Weinstöcke an die Pfähle u. Bäume (arbusta) anbinden, vineas, Col.: palmare, id est materias alligare, Col.
2) mit dem Nebenbegr. der gehemmten Bewegung, a) festmachen, festhalten, hemmen, ancora (Rhodiae navis) unco dente velut manu ferreā iniectā alligavit alterius proram, Liv.: unco non alligat (naves) ancora morsu, Verg.: u. poet., undā alqm, bannen, fesseln, v. Styx, Verg. georg. 4, 480; Aen. 6, 439: von der in eine Insel verwandelten Äa, Val. Flacc. 5, 429. – b) fest binden, schnüren, manipulos, Col. 11, 2, 40: sarcinulas, Plin. ep. 4, 1, 2.
3) durch ein Band od. einen Verband verwahren (als Synon. von vincire), a) mit etwas umbinden, einbinden, texta fasciola, quā capillum in capite alligarent, dictum capital, Varr. LL.: dolia plumbo vincito vel materiā querneā, viti siccā alligato, Cato: sic sirpata dolia quassa, cum alligata, dicta, Varr. LL.: poet.: moenia spissa vallatā coronā alligat, umgibt, Sil. – b) einen leidenden Körperteil od. eine Wunde mit einem Verband umbinden, umwickeln, etw. verbinden, auf etwas einen Verband auflegen, caput lanā, Mart.: u. gew. ohne Abl., vulnus, Cic. u. Liv.: alcis oculum, Cic.: brachium, crus, Sen.: fracturas, Hier. – c) mit Fesseln binden, fesseln, alliga, inquam, colliga, Plaut.: servum (Ggstz. revincire), Col.: non enim alligabitur infans, Quint.: alligari se ac venire patitur, Tac.: leones alligati (Ggstz. soluti), Sen. – Partic. subst., alligāti, ōrum, m., gefesselte Sklaven, Col. 1, 9, 4.
II) übtr.: 1) im allg., etwas binden, fesseln, festhalten, hemmen, so daß es unbeweglich ist, sich nicht von der Stelle rührt, vultum alligat quae tristitas? hält starr den Blick fest, Pacuv. fr.: videas civitatis voluntatem solutam, virtutem (die Tatkraft) alligatam, Cic.: cedendum est celeriter, ne forte quā re impediar atque alliger, damit nicht irgend ein Zufall mich hindert und mir die Hände bindet, Cic.: tristi palus inamabilis undā alligat, Verg.: torpor gravis alligat artus, Ov. – dah. a) als t.t. im Brettspiel, ut sciat quomodo alligatus exeat calculus, festgezogene, Sen. ep. 117, 30. – b) v. Binden auf chemischem Wege, arenae, quae umore alligantur, Sen. ep. 55, 2: qui (fons) putria terrae alligat, Lucan. 9, 526: massa modo lactis alligati, geronnene Milch, Mart. 8, 64, 9. – u. vom Binden der Farben, ita colorem alligat, bindet (= macht haltbar), ut elui postea non possit, Plin. 32, 66; u. so 9, 134.
2) insbes.: a) jmd. durch Freundschaft, Wohltaten usw. (an jmd.) binden, fesseln, ketten, so daß er unzertrennlich ist, eo pacto alci filium, Ter.: bes. im Passiv, ne existiment ita se alligatos, ut ab amicis non discedant, Cic.: nuptiis alligatus, Cic.: non modo beneficio, sed etiam benevolentiae significatione alligari, Cic. – b) als rhetor. t.t., durch od. an gewisse Gesetze des Numerus, Rhythmus binden u. so durch od. auf etw. beschränken, ut verba neque alligata sint quasi certā lege versus, neque ita soluta, ut vagentur, Cic.: hoc aut alio numero, velut lege, non est alliganda (partitio), Quint. – m. ad u. Akk., tamquam orationem ad rhythmos alliget, Quint.: quasi ad certas quasdam dicendi leges alligati, Quint.: (poësis) alligata ad certam pedum necessitatem, an einen gewissen Zwang des Metrums gebunden, Quint. – c) moralisch den Willen durch Eidschwur, Vertrag, Versprechen, Pflicht u. dgl. fesseln u. beschränken, binden, verbindlich machen, verpflichten, dat arrhabonem et iureiurando alligat (lenonem), Plaut.: caput suum alligabit, wird seinen Kopf zum Pfande setzen, Plaut.: ut nec Roscium stipulatione alliget neque a Fannio iudicio se absolvat, Cic.: ne falsā religione populum alligarent, Gell.: lex omnes mortales alligat, Cic.: foedere alligari, Liv.: sacris alligari, sich zu den sacra gentilicia verpflichten, Cic.: alligati adulatione, verdammt zur Schm., Tac. dial.: uno illo negotio sese all., Gell.: quam minime se alligare ad praecepta, Quint.: ad omnia verba se alligare, sich wörtlich an Memoriertes binden, Quint. – d) alligare se, an ein Vergehen sich binden, d.i. sich dessen schuldig machen, mit Abl., se scelere, Cic. Flacc. 41: mit Genet., se furti, Ter. eun. 809. – dah. alligatus = in ein Vergehen verwickelt, mitbeschuldigt, Cic. Clu. 39; ad Q. fr. 2, 3, 5.
-
14 articulosus
articulōsus, a, um (articulus), voller Gelenke und Knoten, radix veluti signata articulosaque, Plin. 24, 150. – übtr., concīsa nimium et velut articulosa partitio, allzu zerschnittene u. gleichs. allzu gliederreiche (zu vielfach gegliederte), Quint. 4, 5, 24.
-
15 auctio
auctio, ōnis, f. (augeo), I) = αὔξησις, die Vermehrung, auctio dierum (Ggstz. retractio), Macr. sat. 1, 15. § 1: rerum crescentium, Paul. ex Fest. 17, 17. – II) insbes., die Versteigerung, Auktion, 1) eig.: anulus in auctione venalis, Plin.: rationes auctionis et partitio, Cic.: tabula Neratianae auctionis, Cic.: funesta illa auctio, Cic.: auctio hereditaria, Cic. u. Apul.: auctio fortunae regiae, Liv.: auctionem facere, Plaut., Cic. u.a. (vgl. auctio fiet Menaechmi mane sane septimi, Plaut.): auctionem ornamentorum imperialium facere, Capit.: auctionem rerum hereditariarum facere, ICt.: auctionem constituere, Cic., instituere, spät. ICt.: auctionem praedicare, Plaut.: auctionem proscribere, Cic.: auctionem proponere, Quint. u. Suet.: auctionem proferre, Cic.: auctionem prohibere, Cic.: auctionem dimittere, Quint.: auctionis diem obire, Cic.: auctioni Sexti operam dare (anstellen), Cic.: sedere in auctione, Suet.: in auctione persedere diem totum, Sen. rhet.: in auctione liceri, Sen. rhet.: alqd sub auctione licitari, ICt.: familiam supellectilemque et omnia iumenta ad hereditariam deducere auctionem, Apul.: vendere alqd in auctione, Plin.: constitutā auctione vendere alqd, Cic.: in auctione venire (verkauft werden, weggehen), ICt.: vix credo auctione totā capiet (wird lösen) quinquagesiens, Plaut.: si in auctione praedictum est, ne etc., ICt. – Plur., perquisitores auctionum, Plaut. Stich. 385: circulator quidam auctionum notissimus, Asin. Pollio in Cic. ep. 10, 32, 3: ducentesima auctionum, ein halb Prozent vom Erlös aus den Aukt., Suet. Cal. 16: addicta avorum praedia foedis sub auctionibus, Prud. perist. 2, 77: auctiones facere, Plaut. Epid. 235; Stich. 384. – 2) meton., das Auktionsgut, auctionem vendere, Cic. Quinct. 19.
-
16 conversibilis
conversibilis, e (converto), umdrehbar (Ggstz. inconversibilis), silva, Chalcid. Tim. 308: partitio, Augustin. de music. 5, 4, 8: semipedes, ibid. 5, 13, 27: propositiones, Ps. Apul. de dogm. Plat. 3. p. 267 H.
-
17 merismos
merismos, ī, m. (μερισμός), als Redefig., die Verteilung = die Aufzählung nach seinen Teilen ( rein lat. partitio, distribuela), Cl. Sacerd. art. gramm. 1. no. 149 (griech. bei Rutil. Lup. 1, 16 u. Carm. de fig. 85. p. 66 H.).
-
18 aequabilis
aequābĭlis, e [st2]1 [-] égal, pareil. [st2]2 [-] égal à soi-même, constant, régulier, uniforme; simple; égal, simple, régulier ( → style). [st2]3 [-] équitable, juste, impartial. - partes aequabiles, Cic.: parts égales. - aequabilis tributio, Cic. Off. 2: répartition égale. - aequabilis amnis, Cic.: fleuve d'un cours égal. - corporis habitus aequabiles, Cic.: mouvements de corps réglés (mesurés). - aequabilis fama, Sall.: réputation qui ne se dément pas. - patientia se aequabilem praebeat, Cic. Tusc. 2: que notre patience ne soit jamais en défaut. - tractus orationis aequabilis, Cic. de Or. 2: style coulant et uni. - aequabilis in suos, Tac. A. 6: juste envers les siens. - par (s.-ent. est jus), quod in omnes aequabile est, Cic. Inv. 2, 22, 68: l'équité donne un droit égal à tous.* * *aequābĭlis, e [st2]1 [-] égal, pareil. [st2]2 [-] égal à soi-même, constant, régulier, uniforme; simple; égal, simple, régulier ( → style). [st2]3 [-] équitable, juste, impartial. - partes aequabiles, Cic.: parts égales. - aequabilis tributio, Cic. Off. 2: répartition égale. - aequabilis amnis, Cic.: fleuve d'un cours égal. - corporis habitus aequabiles, Cic.: mouvements de corps réglés (mesurés). - aequabilis fama, Sall.: réputation qui ne se dément pas. - patientia se aequabilem praebeat, Cic. Tusc. 2: que notre patience ne soit jamais en défaut. - tractus orationis aequabilis, Cic. de Or. 2: style coulant et uni. - aequabilis in suos, Tac. A. 6: juste envers les siens. - par (s.-ent. est jus), quod in omnes aequabile est, Cic. Inv. 2, 22, 68: l'équité donne un droit égal à tous.* * *AEquabilis, et hoc aequabile, pe. cor. Une chose bien proportionnee.\AEquabile genus orationis. Cic. Une facon de parler tousjours semblable à soymesme, et bien continuee et entretenue.\Fama aequabilis. Sallust. Bon renom bien entretenu.\Moderatus aequabilisque habitus. Cic. Modeste, et tousjours d'une sorte.\AEquabilis in suos, Id est aequus. Tacit. Juste et raisonnable envers ses subjects.\AEquabilis praedae partitio. Cic. Esgale division ou distribution du butin.\AEquabilis plausus. Cic. Consentement et accord de tous esgalement.\AEquabilem se praebere. Cic. Estre tout un quelque temps qu'il vienne, Se tenir tousjours en un estat et de mesme sorte. -
19 alligo
al-ligo (ad-ligo), āvī, ātum, āre, anbinden, festbinden, I) eig.: 1) im allg.: a) übh.: alqm ad statuam od. ad palum, jmd. (als Verbrecher) vor der Hinrichtung, Cic.: canem ad ostium, Sen. rhet.: quis generum meum ad gladium alligavit? wer hat meinen Schwiegersohn an das Schwert gebunden? (ein Scherz über das lange Schwert des kleinen Lentulus), Cic.: all. canem (Ggstz. solvere), Phaedr., catulos (junge Hunde), Varr.: sarmenta ad cornua boum, Liv. epit.: pueris in geniculis serperastra, Varr. LL.: medicamentum in pannulo illitum fasciā quam longissimā, Scrib.: alligatus anulus, Quint. – b) als. t.t. des Landbaues, die Weinstöcke an die Pfähle u. Bäume (arbusta) anbinden, vineas, Col.: palmare, id est materias alligare, Col.2) mit dem Nebenbegr. der gehemmten Bewegung, a) festmachen, festhalten, hemmen, ancora (Rhodiae navis) unco dente velut manu ferreā iniectā alligavit alterius proram, Liv.: unco non alligat (naves) ancora morsu, Verg.: u. poet., undā alqm, bannen, fesseln, v. Styx, Verg. georg. 4, 480; Aen. 6, 439: von der in eine Insel verwandelten Äa, Val. Flacc. 5, 429. – b) fest binden, schnüren, manipulos, Col. 11, 2, 40: sarcinulas, Plin. ep. 4, 1, 2.3) durch ein Band od. einen Verband verwahren (als Synon. von vincire), a) mit etwas umbinden,————einbinden, texta fasciola, quā capillum in capite alligarent, dictum capital, Varr. LL.: dolia plumbo vincito vel materiā querneā, viti siccā alligato, Cato: sic sirpata dolia quassa, cum alligata, dicta, Varr. LL.: poet.: moenia spissa vallatā coronā alligat, umgibt, Sil. – b) einen leidenden Körperteil od. eine Wunde mit einem Verband umbinden, umwickeln, etw. verbinden, auf etwas einen Verband auflegen, caput lanā, Mart.: u. gew. ohne Abl., vulnus, Cic. u. Liv.: alcis oculum, Cic.: brachium, crus, Sen.: fracturas, Hier. – c) mit Fesseln binden, fesseln, alliga, inquam, colliga, Plaut.: servum (Ggstz. revincire), Col.: non enim alligabitur infans, Quint.: alligari se ac venire patitur, Tac.: leones alligati (Ggstz. soluti), Sen. – Partic. subst., alligāti, ōrum, m., gefesselte Sklaven, Col. 1, 9, 4.II) übtr.: 1) im allg., etwas binden, fesseln, festhalten, hemmen, so daß es unbeweglich ist, sich nicht von der Stelle rührt, vultum alligat quae tristitas? hält starr den Blick fest, Pacuv. fr.: videas civitatis voluntatem solutam, virtutem (die Tatkraft) alligatam, Cic.: cedendum est celeriter, ne forte quā re impediar atque alliger, damit nicht irgend ein Zufall mich hindert und mir die Hände bindet, Cic.: tristi palus inamabilis undā alligat, Verg.: torpor gravis alligat artus, Ov. – dah. a) als t.t. im Brettspiel, ut sciat quomodo alligatus exeat calculus, festgezogene, Sen.————ep. 117, 30. – b) v. Binden auf chemischem Wege, arenae, quae umore alligantur, Sen. ep. 55, 2: qui (fons) putria terrae alligat, Lucan. 9, 526: massa modo lactis alligati, geronnene Milch, Mart. 8, 64, 9. – u. vom Binden der Farben, ita colorem alligat, bindet (= macht haltbar), ut elui postea non possit, Plin. 32, 66; u. so 9, 134.2) insbes.: a) jmd. durch Freundschaft, Wohltaten usw. (an jmd.) binden, fesseln, ketten, so daß er unzertrennlich ist, eo pacto alci filium, Ter.: bes. im Passiv, ne existiment ita se alligatos, ut ab amicis non discedant, Cic.: nuptiis alligatus, Cic.: non modo beneficio, sed etiam benevolentiae significatione alligari, Cic. – b) als rhetor. t.t., durch od. an gewisse Gesetze des Numerus, Rhythmus binden u. so durch od. auf etw. beschränken, ut verba neque alligata sint quasi certā lege versus, neque ita soluta, ut vagentur, Cic.: hoc aut alio numero, velut lege, non est alliganda (partitio), Quint. – m. ad u. Akk., tamquam orationem ad rhythmos alliget, Quint.: quasi ad certas quasdam dicendi leges alligati, Quint.: (poësis) alligata ad certam pedum necessitatem, an einen gewissen Zwang des Metrums gebunden, Quint. – c) moralisch den Willen durch Eidschwur, Vertrag, Versprechen, Pflicht u. dgl. fesseln u. beschränken, binden, verbindlich machen, verpflichten, dat arrhabonem et iureiurando alligat (lenonem), Plaut.: caput————suum alligabit, wird seinen Kopf zum Pfande setzen, Plaut.: ut nec Roscium stipulatione alliget neque a Fannio iudicio se absolvat, Cic.: ne falsā religione populum alligarent, Gell.: lex omnes mortales alligat, Cic.: foedere alligari, Liv.: sacris alligari, sich zu den sacra gentilicia verpflichten, Cic.: alligati adulatione, verdammt zur Schm., Tac. dial.: uno illo negotio sese all., Gell.: quam minime se alligare ad praecepta, Quint.: ad omnia verba se alligare, sich wörtlich an Memoriertes binden, Quint. – d) alligare se, an ein Vergehen sich binden, d.i. sich dessen schuldig machen, mit Abl., se scelere, Cic. Flacc. 41: mit Genet., se furti, Ter. eun. 809. – dah. alligatus = in ein Vergehen verwickelt, mitbeschuldigt, Cic. Clu. 39; ad Q. fr. 2, 3, 5. -
20 articulosus
articulōsus, a, um (articulus), voller Gelenke und Knoten, radix veluti signata articulosaque, Plin. 24, 150. – übtr., concīsa nimium et velut articulosa partitio, allzu zerschnittene u. gleichs. allzu gliederreiche (zu vielfach gegliederte), Quint. 4, 5, 24.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > articulosus
- 1
- 2
См. также в других словарях:
partitio — (s.f.) Consite nell enumerazione introduttiva dei punti da trattare; in questo senso ricorre nel discrorso retorico prima di una intricata narratio o di una argumentatio. partizione, propositio … Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani
partitio — /partish(iy)ow/ In the civil law, partition; division. This word did not always signify dimidium, a dividing into halves … Black's law dictionary
Partitio Romaniae — Literally, the sharing of Romania, the title of the treaty of 1204 that ruthlessly divided up Byzantium (q.v.) among the major participants of the Fourth Crusade (q.v.). Latin emperor Baldwin of Flanders (q.v.) received five eighths of… … Historical dictionary of Byzantium
partitio legata — /partish(iy)ow lageyta/ In the civil law, a testamentary partition. This took place where the testator, in his will, directed the heir to divide the inheritance and deliver a designated portion thereof to a named legatee … Black's law dictionary
quod partitio fiat — /kwod partish(iy)ow fayat/ That partition be made. The name of the judgment in a suit for partition, directing that a partition be effected … Black's law dictionary
campi-partitio — A champertous division of the land … Ballentine's law dictionary
judgment quod partitio fiat — A judgment that a partition be made, a judgment ordering a partition of property … Ballentine's law dictionary
quod partitio fiat — That a partition be made … Ballentine's law dictionary
partition — 1. partition [ partisjɔ̃ ] n. f. • particion « division, partage » 1170; lat. partitio « partage », de partiri → 2. partir I ♦ Vx Division. ♢ Mod. Blas. Division de l écu par des lignes droites. II ♦ (angl. partition) Anglic. 1 ♦ Partage (d un… … Encyclopédie Universelle
Definition — For other uses, see Definition (disambiguation). A definition is a passage that explains the meaning of a term (a word, phrase or other set of symbols), or a type of thing. The term to be defined is the definiendum. A term may have many different … Wikipedia
Marco Sanudo — (1153 (?) entre 1220 et 1230, plus probablement 1227) fut le fondateur et premier duc du duché de Naxos, à la suite de la Quatrième croisade. Neveu du doge vénitien, Enrico Dandolo, il participa à la Quatrième croisade en 1204 et à la négociation … Wikipédia en Français